We zijn te veel hoofd geworden en te weinig lichaam gebleven

verhalenverteller en schrijver van korte verhalen die steeds langer worden, dat ben ik. op weg naar een steeds groter boek. bijna alles wat ik schrijf is waar gebeurd. maar toch, aan romantiek is niet te ontkomen. dat komt door het opgroeien op een binnenvaartschip: een beetje opgesloten in je eigen huis, een beetje opgesloten in je eigen hoofd en elke dag nieuwe buren. en dan in het leven daarna op je falie worden geslagen als je leerplichtig bent geworden. het was duidelijk: welkom in het leven aan de wal. ja, aan de wal zijn, dat is een ander leven. vooral na het verkopen van het ouderlijk binnenvaartschip. 

na muziekmaken, 1001 bezigheden en iets minder sjouwbaantjes, krijgt dat leven – vele – jaren later, ook nog een compleet andere draai. tijdens een barbecue wordt een aanbod als freelancer voor dagblad de Gelderlander aan de slag te gaan, op mijn bordje gelegd. was ik de Nijmeegse popjournalist Hans Walraven niet tegengekomen, had de toekomst er wellicht (heel) anders uitgezien. na dertien jaar voor die krant werkzaam te zijn geweest verschijnt TOF! – mijn koffietafelboek over een halve eeuw Nijmeegse Popcultuur (2013). het is een verzameling “restproza” dat al die interviews en recensies voor de Gelderlander, met als onderwerp (pop)muziek, hebben opgeleverd. in datzelfde jaar verschijnt Slapen in de Ankerkuil, voorafgegaan door de eerste druk van de Kaaisjouwers, een hard leven aan de Waal (2012). mijn binding met de rivier houdt niet alleen aan door deze twee laatst verschenen boeken, maar ook door het werk als journalist voor de Binnenvaartkrant.

over het leven van de Kaaisjouwers, die laad- en losarbeiders, vertel ik in mijn woonplaats Nijmegen verhalen als Onderstadsgids. dat trok de aandacht van de EO. niet in de laatste plaats door de kortfilm die mijn vrouw van mij, werkend aan verhalenportefeuille Nachtdiesels in Telpost Millingen, maakte. in EO-serie Nederland Waterland was daarom op tv wel een en ander te vertellen over het leven op en aan de grote rivieren. inmiddels heeft ondergetekende zelf plannen voor een niet al te poëtische kortfilm. over de Europese Kaaisjouwers. 

voor Beelden uit het geheugen (2016), een beeldboek van mijn vrouw en fotograaf Manon Bruininga, heb ik de teksten geschreven. in datzelfde jaar brengt de Stadse Wal, een door Manon bedacht tijdschrift, Ik droom in rood uit (2016). het is de eerste boekuitgave van de Stadse Wal, in de serie Buiten de Boot; een ode aan mijn vader de binnenvaartschipper en mijn dichtbundeldebuut. de Stadse brengt meer boeken uit. juli 2017 wordt reisverhaal Het licht van andere dagen uitgebracht. in augustus van datzelfde jaar verschijnt Vriend Pé, een petite histoire over de overleden literator Pé Hawinkels, verteld door een van zijn boezemvrienden, Frits Robeerst. de laatste redigeert nog altijd mijn teksten. 

april 2018 ziet poëziebundel Rauhfaser het levenslicht, uitgebracht in samenwerking met dichteres Jessica Bakker. Het jaar daarop verschijnt februari 2019 kortvertelling Geestgrond. juli 2020 zal rock ‘n’ roll-bundel de Aap in de Asbak feestelijk worden gepresenteerd. ook een boekuitgave van de Stadse Wal. met muzikale reisverhalen, TOF!-restmateriaal en ander Kabaal aan de Waal. of nou proza (Nachtdiesels) of poëzie (Het Eindige Hoofd): ik schrijf zoals ik vertel en vertel zoals ik schrijf. blijf helder. en al blijft schrijven een verre vriend van de daadkracht: het is een troostrijke, papieren tijger.

                              Frank Antonie van Alphen