Vandaag is het precies drieëndertig jaar geleden – plus een week – dat de Berlijnse Muur viel. Vier jaar daarvoor was ik met mijn broer in de stad waar het woord “cultuur” in kapitalen wordt geschreven. We hebben muziek van…
Vandaag is het precies drieendertig jaar geleden dat de Berlijnse Muur viel. Vier jaar voor de val was ik met mijn bassende broer in die stad. Een door supermachten gecontroleerd labyrint. Met blinde muren, dichtgemetselde ramen, getraliede stations, geblokkeerde wegen…
De Koude Oorlog was nog gaande. Misschien al wat aan het ontdooien. Ze waren aardig bruut maar ook onverwacht aardig. Wij zaten op de kleine, zij op de grote vaart. We konden het met elkaar vinden. We waren elkaar tegen…
Vandaag met Nona schoonva in de tuin geholpen. Onkruid eruit. Vijver schoongemaakt. Plots zag ik het diertje dat ik al geruime tijd niet heb gezien: een hagedisje. Ja, als jongeling vaak, maar daarna? Nog steeds kan ik dan als een…
Het is zondag in Spakenburg. Her en der ligt afval. Bij voetbalclub IJsselmeervogels is gister een derby gespeeld. Blauw tegen rood. In Spakenburg ben je of rood of blauw. Dat is tenminste wat mijn vrouw te horen krijgt als zij…
We zitten in de lounge van het hotel en hebben het over muziek. Met z’n tweeën zitten we hier. Verder niemand. Mooi is dat. Een weekend lang zijn we op stap met de collega-journalisten. We moeten iets over Vilnius schrijven.…
Eens klaagde een schipper: ‘Mijn matroos is lui en kan niks. Ik moet hem vertellen wat hij allemaal moet doen en daarna drinkt hij te veel bier. Hij is een geval van twaalf ambachten en dertien ongelukken. Niks mee te…
Zo heb je last van je buren, zo ben je bang voor de Derde Wereldoorlog. Het is mannendag als Rusland Oekraïne binnenvalt. Om het land van een voormalige komiek plat te gooien. Want op mannendag moet je de spierballen laten…
hier een hallo vanuit mijn werkkamer. want schrijven is werk. en daar staat de prullenbak, naast mijn bureau, waar ik ooit kletterend in piste. voordat mijn broertje wakker werd en hard lachte. het was nacht. hij was genadig bij me…
schrijven is onvolgroeid blijven
toch worden we wijs
schrijven is een kind zijn
in een volwassen lijf
schrijven is net zo lang liegen
tot je de waarheid vindt
lichter worden door
anderen te bezwaren
schrijven is bewaren
vergeten, bedriegen
opstaan tegen
duisternis &
het donker
maar nooit echt winnen
schrijven is inspiratie
en geen inspiratie
Januari 1995. Het water stond te hoog en iedereen moest evacueren, alle huisraad ging op de bovenverdieping. Bij ons zou het alleen beneden onder water komen te staan, andere mensen van het dorp Haaften zouden minder geluk hebben. Twee onderverdiepingen ruimden we uit, van pa en ma en die van m’n oma. Het was alsof we een begrafenis repeteerden, die twee lege huiskamers.
‘Nou voelen wij ook eens hoe ze zich elk jaar in Bangladesh voelen’, zei pa tot mijn verrassing toen wij ons bij de exodus van auto’s schaarden. Het hele dorp liep leeg. Bizar gezicht.
Mijn ouders zouden bij mij in Nijmegen logeren. Oma werd bij kennissen in Hendrik-Ido-Ambacht ondergebracht. Met poes.